Jan Mayen i wulkan Beerenberg

Wyspa została odkryta przez Henry'ego Hudsona, jednak oficjalnie przez Holendra Jana Mayena w 1614 roku. W późniejszych latach stanowiła bazę holenderskich wielorybników. Sezonowo przebywało na niej aż do 1000 osób. Opuszczona w związku z wytępieniem wielorybów żyjących w okolicznych wodach, od połowy XVII wieku była zapomnianym skrawkiem lądu. W związku z ogłoszeniem pierwszego Międzynarodowego Roku Polarnego 1882/83, austro-węgierska ekspedycja spędziła na Jan Mayen cały rok, prowadząc badania i kartując powierzchnię wyspy. Na początku XX w. pojawiali się na niej norwescy myśliwi, polujący na lisy i niedźwiedzie polarne, jednak przetrzebienie ich populacji i skrajnie trudne warunki życia szybko zmusiły ich do opuszczenia wyspy. W 1921 powstała tu norweska stacja meteorologiczna, zaś w 1930r. uznano ją za część terytorium Norwegii.

W czasie II wojny światowej wyspa, w przeciwieństwie do reszty kraju, nie dostała się pod okupację niemiecką. W 1941 stacja meteorologiczna wznowiła, przerwaną rok wcześniej, działalność. W 1943 Amerykanie wybudowali w północnej części wyspy stację radiolokacyjną. W okresie powojennym, aż do 1959 aktywność ludzka na wyspie ograniczała się do obserwacji meteorologicznych. W 2010 roku, królewskim dekretem norweskiego Ministerstwa Środowiska, wyspa Jan Mayen wraz z wodami przybrzeżnymi w promieniu 12 mil morskich, została przekształcona w rezerwat przyrody. Powołany rezerwat ma na celu ochronę unikalnej przyrody wyspy, jak również służyć ochronie wód przybrzeżnych przed ew. eksploatacją złóż roponośnych mogących zniszczyć jej naturalne środowisko. Z rezerwatu został wyłączony jedynie obszar pasa startowego jedynego na Jan Mayen lotniska oraz obszaru stacji meteorologicznej.

Powierzchnia całej wyspy to 372,5km2 a większość obszarów to tereny wyżynne i górskie. Najwyższe wzniesienie to wulkan Beerenberg sięgający na wysokość aż 2277m nad poziomem morza. Jest to drugi co do wielkości wulkan w Europie. Jego ostatnia erupcja miała miejsce niedawno bo w 1985 roku. Większość mieszkańców tamtejszej tundry to ptaki i foki. Obecnie na wyspie żyje i pracuje 18 osób a jedyna osada to Olonkinbyen. Więcej o Jan Mayen dowiecie się z oficjalnej strony: www.jan-mayen.no